“En sevdiğim çocuk kitabı, uzak bir asteroid'den Dünya'ya gelen küçük bir prensle ilgiliydi. Uçağı kaza yapıp çöle düşen bir pilotla tanışıyordu. Küçük prens pilota pek çok şey öğretiyordu. En çok da sevgiyle ilgili şeyler. Babam her zaman küçük prens gibi olduğumu söylerdi. Ama Adam'la tanıştıktan sonra başından beri pilot olduğumu anladım.”
Bu cümlelerle başlayan bir film benim için kötü olamaz. Olmadı da zaten. Hiçbir psikolojik sorunum olmamasına rağmen kendimi adam gibi yalnız hissettim. Sonu olmayan güzel filmler gibi bitti. Gülümsedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
De diyeceğini!
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.